ΣΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ;

Αν νοσταλγείτε που και που τα παραμύθια που σας έλεγαν οι γιαγιάδες σας στην τρυφερή σας ηλικία τότε έχουμε μια πολύ καλή πρόταση. Ένα μουσικοθεατρικό παραμύθι την Παρασκευή 22 Μάη στο Σαράι, το «Βοτάνι- Βοτανάκι», μόνο που το παραμύθι αυτό δεν έχει ήρωες πρίγκιπες και βασιλοπούλες, ούτε γουρουνάκια (αυτήν την εποχή απαγορεύονται) και κακούς λύκους. Πρωταγωνιστές οι Καλικάντζαροι, αυτά τα δαιμόνια όντα, κακομούτσουνα κατά τη λαϊκή παράδοση, που ενοχλούν τους ανθρώπους.
Σκιαχτήκατε ; Εγώ πάλι απόρησα και αποφάσισα να μάθω από πρώτο χέρι, προτού παρακολουθήσω την παράσταση, τι…..συμβαίνει!
Έτσι συνάντησα δύο από τους συντελεστές της παράστασης τη Γιούλη Αθουσάκη, απόφοιτη του εργαστηρίου δραματικής τέχνης του θεάτρου Παράθλαση, και το Θοδωρή Προυσαλη, ο οποίος εμφανίζεται ως τραγουδιστής σε μουσικές σκηνές της Θεσσαλονίκης, σε ένα καφέ (καλού κακού σκέφτηκα ας είμαστε με κόσμο, μπορεί να είναι καλικάντζαροι μεταμορφωμένοι σε δυο γλυκύτατους ανθρώπους) και μιλήσαμε για το Βοτάνι Βοτανάκι, αλλά και την…τέχνη στην αγέλαστη πόλη μας.

Ερώτηση: Λοιπόν παιδιά θέλω να μου πείτε τα πάντα για το Βοτάνι Βοτανάκι

Γιούλη: Η ιδέα να ανεβεί σε μία θεατρική μορφή η Αγέλαστη Πολιτεία των αδελφών Κατσιμιχα και οι Καλικάντζαροι ήταν του Θοδωρή Προύσαλη, που κάθεται αυτή τη στιγμή δίπλα μου, (χειροκρότημα) ο οποίος πέρα από το ότι θεωρούσε ότι το παραμύθι αυτό μπορεί να έχει τριβές και στοιχεία από την καθημερινότητα μας ήθελε να κάνει και ένα πάντρεμα των τεχνών, μουσική και θέατρο. Τώρα αν τα καταφέραμε δεν ξέρω…

Θοδωρής: Ελπίζω να τα καταφέραμε. Η όλη επεξεργασία του κειμένου και γενικά το πάντρεμα όπως είπε και η Γιούλη το πραγματοποιήσαμε μαζί με τον Πάνο Δεληνικόπουλο, απόφοιτο του εργαστηρίου δραματικής τέχνης του θεάτρου Παράθλαση & του τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ που σκηνοθέτησε την παράσταση ενώ την ενορχήστρωση επιμελήθηκε ο Γιάννης ο Στολάκης, που παίζει κρουστά, και ο Γιάννης ο Μιχαηλίδης μαζί…Τον τίτλο του παραμυθιού τον έδωσε…

Γιούλη: Η Μυρτώ Βραυροσυνού η οποία παίζει φλάουτο ενώ στα σκηνικά και τα κοστούμια βοήθησε η Βίκυ η Γιούσιου, αν και δεν καταφέραμε να τα βάλουμε στο χώρο.

Ερώτηση: Η ιστορία λοιπόν του παραμυθιού είναι…
Θοδωρής:… η Αγέλαστη Πολιτεία και οι καλικάντζαροι οι οποίοι βάζουν τους αγέλαστους ανθρώπους μιας οποιαδήποτε πόλης να γίνουν γελαστοί και χαρούμενοι και να διασκεδάσουν.

Γιούλη: Ουσιαστικά είναι ο γνωστός μύθος που υπάρχει σε διάφορα παραμύθια με τους καλικαντζάρους που ροκανίζουν το δέντρο της γης κάθε Χριστούγεννα. Η διαφορά σε αυτό το παραμύθι είναι ότι βαρέθηκαν να κάνουν τα ίδια και τα ίδια και αυτό είναι που τους κάνει πολιτικά πρόσωπα, ότι δεν τους ενδιαφέρει μονάχα η φάρσα αλλά τους ενδιαφέρει να γίνει κάτι…Το τι είναι αυτό το κάτι το δοκιμάζουν με το να κάνουν τους αγέλαστους ανθρώπους, καλή ώρα τους γύρω μας , να γελάσουν να συμμετέχουν στη φάρσα τους . Αυτό τους κάνει να μην είναι απλοί γελωτοποιοί αλλά να είναι το στοιχείο της αμφισβήτησης, ουσιαστικά της αγέλαστης πολιτείας, μιας οποιασδήποτε πόλης σύγχρονης που ζούμε. Αμφισβητούνε ουσιαστικά τα εξουσιαστικά κομμάτια της , τα στείρα έθιμα και τον τρόπο ζωής των ανθρώπων που δεν μπαίνουν στη διαδικασία να αντιδράσουν σε αυτό που βιώνουν…

Θοδωρής: …την έλλειψη φαντασίας ίσως, την έλλειψη της διαφορετικότητας.

Γιούλη: Θεωρούν ουσιαστικά ότι αυτή η αλλαγή μπορεί να έλθει μέσα από μια μεγάλη γιορτή, είτε γιορτή είναι αυτό που σημαίνει η ίδια η λέξη, είτε μια μεγάλη κινητοποίηση . Και ακριβώς για αυτό το λόγο επειδή έτσι τους είδαμε εμείς τους καλικάντζαρους, η παράσταση έχει και πάρα πολλά στοιχεία επικαιρότητας με όλα αυτά που έγιναν με το Δεκέμβρη, την Κωνσταντίνα την Κούνεβα, με αυτά που γίνονται καθημερινά με τους εργαζόμενους, με τη νεολαία. Και μια και είπα νεολαία ως φέροντες αυτής της αλλαγής και της γιορτής οι καλικάντζαροι επέλεξαν τα παιδιά

Θοδωρής:… τα οποία είναι η ελπίδα…

Γιούλη: ακριβώς η νέα γενιά τα παιδιά που και μετά από αυτή η μέρα της γιορτής, του πανυγηριού ,που ήρθαν τα πάνω κάτω, είναι τα μόνα που συνέχισαν και τραγουδούσαν το τραγούδι των καλικάντζαρων το Ρουμ Παπα Ρουμ Παπαρούνα.

Ερώτηση: Το γεγονός ότι το παραμύθι στην παράσταση σας, ακολουθεί την επικαιρότητα φαίνεται από το ότι κάθε φορά προσθέτετε και νέα στοιχεία… (έχει παιχτεί ήδη 5 φορές)
Γιούλη: Ακριβώς προσπαθήσαμε να βγάλουμε το στίγμα των Χριστουγέννων

Θοδωρής: και.. το κάναμε παντός καιρού (γέλια…)

Γιούλη: Και φυσικά για να επιτευχθεί ο σκοπός ώστε η παράσταση να συνδυάζει και θέατρο και τραγούδι έχουνε μπει τραγούδια που θεωρούμε ότι ταιριάζουν και από άλλους καλλιτέχνες και από άλλους δημιουργούς, ακούσματα διαφορετικών ειδών

Ερώτηση: Εδώ μάλλον δε λέμε τίποτε παραπάνω για την παράσταση ώστε να κινήσουμε το ενδιαφέρον του κόσμου και να έρθει να το παρακολουθήσει την Παρασκευή 22 Μάη στο Σαράι.

Γιούλη: Πάντως είναι πολύ σημαντικό να γίνονται στην πόλη τέτοιες προσπάθειες, που άρχισαν ήδη να γίνονται από μικρά σχήματα, ώστε να μην είναι σκέτη πλέον μια μουσική σκηνή, να μην είναι σκέτο θέατρο και η διαδικασία αυτή να βάζει τον κόσμο σε ένα παιχνίδι .
Θοδωρής: Γι’ αυτό προσπαθήσαμε να βρούμε χώρους όχι αμιγώς θεατρικούς αλλά και μπαρ ώστε να υπάρχει και η συμμετοχή του κόσμου.

Ερώτηση: Ο κόσμος πως αντιμετώπισε τη δική σας παράσταση, αυτό το πάντρεμα μουσικής και θεάτρου;

Θοδωρής: Κατά βάση οι κριτικές ήταν θετικές και φαινόταν ότι ο κόσμος διασκέδασε

Γιούλη: Αυτό φαινόταν από το γεγονός ότι τους είχε μείνει το στιχάκι Ρουμ Παπαρούνα και το τραγουδούσαν για καμιά εβδομάδα!

Θοδωρής: Α… να μην ξεχάσουμε να πούμε ότι η παράσταση μας στις 22 Μάη θα γίνει στα πλαίσια του φεστιβάλ Μονοπάτια στην Πόλη που διοργανώνει για δεύτερη χρονιά, ο κιθαρίστας μας ο Γιάννης ο Μιχαηλίδης.

Γιούλη: Ο οποίος μέσα από την εταιρεία Μονοπάτια προσπαθεί να σπάσει το κατεστημένο των υπόλοιπων εταιρειών παραγωγής, να ανακαλύψει και να προωθήσει νέους καλλιτέχνες μουσικά ή όχι σχήματα της πόλης διοργανώνοντας τους κάποιες παραστάσεις γνωρίζοντας τους με άλλο κόσμο και στα πλαίσια αυτής της ιδέας ξεκινά και η προσπάθεια των Μονοπατιών με το φεστιβάλ που διαρκεί 15 μέρες .

Ερώτηση: Ας περάσουμε σε κάτι άλλο. Τέχνη και Θεσσαλονίκη.

Θοδωρής: Όσον αφορά στην μουσική γενικά γίνονται πράματα αν και σκεφτεί κανείς ότι υπάρχει σε όλα η αίσθηση του τίποτα. Γενικά υπάρχουν μικρά σχήματα, τα περισσότερα καλά και ενδιαφέροντα αλλά δε φαίνονται στην πόλη. Θα έλεγα ότι
υπάρχει μια μιζέρια στη Θεσσαλονίκη, μια μιζέρια που συναντιέται και από την πλευρά των καλλιτεχνών και από την πλευρά των ανθρώπων που διοργανώνουν.

Γιούλη: Όσον αφορά στο θέατρο είμαι 10 χρόνια στη Θεσσαλονίκη και έχω δει τεράστια διαφορά από τότε που πρωτοήρθα εδώ μέχρι σήμερα, το μονοπώλιο του κρατικού θεάτρου έχει σπάσει, έχουν δημιουργηθεί αρκετά σχήματα αρκετά μικρά θεατράκια και πειραματικές σκηνές οι οποίες ανοίγονται στον κόσμο, μικρές ομάδες όπως η φοιτητική, πολλά περισσότερα performances σε μπαρ… Γενικά πάνε καλύτερα τα πράματα φυσικά σε σχέση πάντα με την Αθήνα που το κοινό είναι πιο ανοιχτό στο διαφορετικό. Επίσης στον ίδιο τομέα υπάρχει αρκετά μεγάλο πρόβλημα όσον αφόρα στη χρηματοδότηση, δηλαδή το υπουργείο πολιτισμού πέρα από τρία γνωστά θέατρα στη Θεσσαλονίκη οποιεσδήποτε άλλες προσπάθειες δεν τις έχει αναγνωρίσει ακόμα, δεν τις προωθεί και δεν τις υποβοηθάει για αυτό είναι πολύ σημαντική η προσπάθεια με τα Μονοπάτια του Γιάννη Μιχαηλίδη που προσπαθούν να προσεγγίσουν μικρότερα σχήματα αλλά πολλά υποσχόμενα .

Η συζήτηση με τη Γιούλη και το Θοδωρή συνεχίστηκε λίγο ακόμα αλλά δυστυχώς η έλλειψη παραπάνω χώρου δεν μας επιτρέπει να τη μεταφέρουμε. Ευχαρίστησα τα παιδιά (αν και έμεινα με την αμφιβολία για το αν είναι καλικάντζαροι γιατί με έκαναν να γελάσω αυτό το απόγεμα στην… αγέλαστη πολιτεία μας) και φυσικά ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την Παρασκευή 22 Μάη στο Σαράι .
Μέχρι τότε θα σιγοτραγουδάω το Ρουμ Παπαρουμ Ρουμ Παπαρούνα.
Ελπίδα Μιχαηλίδου