Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Εκαντοταδες προληπτικες προσαγωγες


Εκαντοταδες προληπτικες προσαγωγες οργισμενων οπαδων της Παναχαικης οι οποιοι αντιδρουν για την εγκληματικη αμελεια του προεδρου Αλεξη Κουγια στη μεταγραφικη περιοδο.Το ονειρο της ανοδου στην Β κατηγορια για αλλη μια φορα μετατρεπεται σε εφιαλτη μετα την ντροπιαστικη νεα εμφανιση της ομαδας ανημερα του αη νικολα.



Σε ενα παιχνιδι κεντρου που επικρατησε η δυναμη ,λιγες ηταν οι καλες στιγμες που θα θυμουνται οι φιλαθλοι.Εξαλλοι οι φιλοξενουμενοι με την ανοχη της διαιτησιας στα σκληρα μαρκαρισματα του αμυντικου μεσου Ιεροκλη Στολτιδη.Ο Ακης με μια ηγετικη εμφανιση στη μεσαια γραμμη δικαια απεσπασε τον χαρακτηρισμο ''μηχανακι'' μιας και οργωσε το γηπεδο στελνωντας κυριολεκτικα στο νοσοκομειο τους αντιπαλους του


Ο προπονητης της Ελας με μια κινηση ματ εβαλε τα στοπερ να μαρκαρουν μαν-του-μαν τους αρκετα προβλεψιμους επιθετικους των αντιπαλων και ο γνωστος τραγουδιστης-προεδρος Χρυσοχοιδης απολαυσε μια ακομα νικη απο τα επισημα δηλωνοντας εκστασιασμενος ''Πριμ 3 και 60 για τους παικταραδες μου''


Η σταγονα που ξεχειλισε τον κουβα ηταν οι δηλωσεις της διοιηκησης της Παναχαικης οπου απεδωσε την ηττα σε ''θελημα θεου'' και ''παρεξηγηση''

Ακολουθησαν εκτεταμενα επεισοδια με την συμβολικη καταληψη των γραφειων της ομαδας.Καπου εκει ομως χαθηκε ο ελεγχος με τους συνδεσμιτες να προπυλακιζουν το γενικο διευθυντη γνωστο και ως ''πρυτανη''.Οι οπαδοι μαλιστα κατεβασαν την σημαια του συλλογου,την εκαψαν και εβαλαν στη θεση της την ελληνικη,εκφραζοντας ετσι τη δυσαρεσκεια τους για το ροστερ της ομαδας που αποτελειται κυριως απο αλλοδαπους.
Γραψαν συνθηματα στους τοιχους με κυριοτεριοτερο το εμετικο ''εξω οι ξενοι''.Μετα απο λιγο ομως οι συναδελφισσες της Κουνεβα ξεσπασαν σε λυγμους συνειδητοποιωντας οτι θα πρεπει να δουλευουν ασταματητα μεχρι την επομενη πανσεληνο για να καθαρισουν τις εγκαταστασεις.Καπου εκει αρχισαν ολοι να δακρυζουν και η ατμοσφαιρα εγινε αποπνυκτικη....

Η επανάσταση θέλει ζεστά ρούχα - από tsaousa


Δε λέει.
Οι οδομαχίες με παχαίνουν.
Πήρα δυο κιλά από την ημέρα που άρχισε να τιμάται η μνήμη του δολοφονημένου Αλέξανδρου.
Από το Σάββατο τρώω πατατάκια μπροστά στον υπολογιστή και διαβάζω στα blogs για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, σε μια χώρα, που δεν χωράει καμία απάντηση.
Και να οι φωτογραφίες, και να τα ξερολούκουμα.
Χόρτασε το μάτι μου αντιεξουσιαστή.
Χάθηκε η σκέψη μου στο είναι τους.
Προσπαθούσα να τους φανταστώ μερικά κλικ πριν τραβηχτούν οι φωτογραφίες.
Την ώρα που ξύπναγαν το πρωί για να πάρουν τους δρόμους.
Έβαζαν ξυπνητήρι άραγε, ή το είχαν έννοια και σηκώνονταν μονάχοι τους;
Ή μήπως τους ξύπναγε η μάνα τους;
Σκέφτηκα ότι οι περισσότεροι έβαλαν το ξυπνητήρι του κινητού τους.
Όλοι μας, αντιεξουσιαστές και μη, με το κινητό ξυπνάμε πια.
Προσπάθησα να δω τον ήρωα μου ξεκάθαρα.Τον Σταύρο ας πούμε.
Σηκώθηκε 9 παρά, με το κεφάλι κουδούνι.
Την πουτάνα την Αλβανόφουντα, θα έπρεπε να την πουλάνε με ένα κουτί ασπιρίνες δώρο.
Σύρθηκε με τις παντόφλες μέχρι το μπάνιο, και έριξε λίγο νερό στα μούτρα του.
Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη.
"Να πλύνω δόντια;" αναρωτήθηκε.
Αποφάσισε να μην τα πλύνει, μια και δεν θα χρειαζόταν να γελάσει εκεί που πήγαινε.
Έφτιαξε με τα χέρια τα μαλλιά και γύρισε στο υπνοδωμάτιο του.
Άρχισε να ντύνεται.
Τζινάκι μαύρο, στενό, φανελάκι μαύρο...και ξαφνικά:
-"...Ρε μάνα, η μαύρη μπλούζα με την κουκούλα πού είναι;;;"
-"Στη βεράντα, πλυμένη αγόρι μου!".
-"Γιατί την έπλυνες γαμώ το μουνί μου μέσα;!!"
-"Βρώμαγε παιδάκι μου, τι να κάνω; Βάλε το κόκκινο πουλόβερ".
-"Άσε τις μαλακίες και φέρε να τη στεγνώσουμε!"
Στεγνώνει εύκολα το φούτερ; Δεν στεγνώνει.
Τρία τέταρτα τη γυρνούσε τη μπλούζα σαν τηγανίτα, πάνω στο καλοριφέρ ο Σταύρος.
Τελικά τη φόρεσε μισοβρεγμένη κι έφυγε.
Τα παιδιά βρίσκονταν ήδη στο σημείο συνάντησης.
Όλα με βρεγμένο φούτερ.
Μα τι μαλακία αυτές οι μανάδες να βάζουν κάθε Παρασκευή μπουγάδα!
Ξεκίνησαν να βρουν και τους υπόλοιπους.
Στον δρόμο έκανε παγωνιά.
-"Το΄χω δαγκώσει απ΄το κρύο ρε πούστη" λέει σε μια στιγμή ο Σταύρος στον διπλανό του.
-"Κι εγώ ρε μαλάκα, τι θα κάνουμε;".
-"Υπομονή, θα μας ζεστάνουν τα μπατσόνια" απαντάει ένας πιο δίπλα, αλλά δεν τον κατάλαβαν γιατί χτυπούσανε τα δόντια του, κι ακούστηκε "Μουνί τα χιόνια".
Δεν είχε δίκιο όμως.
Οι μπάτσοι δεν έκαναν τίποτα για να τους ζεστάνουν.
Τα παιδιά που ήταν εκεί, είχαν ανάψει φωτιές σε κάδους και στεγνώνανε από μόνα τους.
Ο Σταύρος πλησίασε με την παρέα του έναν ωραίο κάδο.
Άπλωσαν τα χέρια και η θαλπωρή της φωτιάς τους αγκάλιασε αμέσως.
Τι γλύκα!
Ένα ρίγος διαπέρασε τη ραχοκοκαλιά του.
Συγκινήθηκε.
"Γαμώ τα καλοριφέρ σας, βολεμένα ανθρωπάκια, μικροαστικά σκουλήκια, η επανάσταση είναι δική μας!" σκέφτηκε, κι ένιωσε την καρδιά του να φτερουγίζει.
Ένας πιο πέρα, έψηνε καλαμπόκια.
Ο Σταύρος μοιράστηκε μισό με τον κολλητό του.
-"Νόστιμο ρε μαλάκα, ε;"
-"Είναι το όραμα που το κάνει νόστιμο, γαμώ τα κοκκινιστά τους και τα κοτόπουλα στον φούρνο".
-"Εμένα η μάνα μου κάνει ωραίο γιουβέτσι".
-"Η δικιά μου του βάζει πολλή ντομάτα".
-"Έτσι της μάθανε τα αφεντικά της, έτσι κάνει".
-"Την υπεραξία της ντομάτας την καρπώνεται το γιουβέτσι, όπως το κεφάλαιο καρπώνεται την υπεραξία του εργάτη".
-"Ρε μαλάκα, πείνασα, δεν πάμε να φύγουμε;"
-"Πάμε, αλλά δεν θυμάμαι γιατί ήρθαμε".
Ο Σταύρος κι ο κολλητός, προσπάθησαν να σπάσουν το μέτωπο των μπάτσων, προκειμένου να βρουν ταξί.
Δυσκολεύτηκαν.
Ένα γομάρι χωρίς διακριτικά, τους βούτηξε από την κουκούλα κι άρχισε να τους βαράει.
Ο Σταύρος έπεσε κάτω μισολιπόθυμος κοιτώντας τον μουντό ουρανό, με το στόμα ορθάνοιχτο.
Μια σκέψη πέρασε από το μυαλό του σαν σφαίρα:
"Έπρεπε να τα πλύνω το πρωί τα δόντια μου ο μαλάκας! ".

ΥΓ.
Η επανάσταση πάλι δεν πέτυχε.
Αλλά ο μπάτσος τέλος του μηνός θα πληρωθεί.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Απολογουμενους στους σοβαρους συντροφους μου
Κι εγω οργισμενος ειμαι αλλα ευτυχως σε καποιες ελαχιστες στιγμες της μερας αντεχω ακομα και χαμογελαω.
Η ευτυχια μας ειναι η εκδικηση μας

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Ανοιχτή Επιστολή του πατέρα του κρατούμενου Ηλία Νικολάου

Στις 13/1/2009 πρώτες πρωινές ώρες, συλλαμβάνεται ο γιος μου, σε αρκετή απόσταση από τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας, ως ύποπτος για εμπρησμό στην είσοδο του κτηρίου.Ξυλοκοπείται άγρια, προσάγεται στη ΓΑΔΘ κάτω από βάρβαρη συμπεριφορά των διωκτικών αρχών, έχοντας πέραν των άλλων και δύο κατάγματα στο αριστερό του χέρι, όπου του τοποθετείται γύψος. «Γλίστρησε κατά την καταδίωξη» θα δηλώσουν οι διωκτικές αρχές. Πώς να μην τους πιστέψουμε, πώς να μην είναι όπως τα λένε; Έτσι είχε γλιστρήσει και ο φοιτητής με τη ζαρντινιέρα…Σύνηθες φαινόμενο. Όπως πιστέψαμε πριν λίγο καιρό ότι ο αστυνομικός επέστρεψε επειδή κινδύνεψε από ένα 15χρονο αγόρι (Αλέξη) καιαναγκάσθηκε να πυροβολήσει για να προστατευθεί. Εξοστρακισμός θα πει το σύστημα. Τους πιστέψαμε και πάλι!!!Την ίδια μέρα της Τρίτης 13/1/2009 εκτυλίσσεται το «θέατρο του παραλόγου». Είκοσι και πλέον αστυνομικοί της ασφάλειας εισβάλλουν στο σπίτι του γιου μου στην Θεσσαλονίκη και ποδοπατούν όποιο βιβλίο βρίσκουν στο γραφείο του. Εισβάλλουν στο εστιατόριο όπου εργάζεται, αδειάζουν τα ράφια της κουζίνας, τρομοκρατούν τους πελάτες που επέλεξαν το συγκεκριμένο μαγαζί για φαγητό.
Λίγη ώρα αργότερα άλλοι τόσοι αστυνομικοί της ασφάλειας έρχονται στο σπίτι μου στην Κοζάνη. Με βρίσκουν τυχαία στο γκαράζ του αυτοκινήτου και χωρίς καν να πουν ποιοι είναι, ποιος τους στέλνει, για ποιο λόγο ήρθαν, αρπάζουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου από τα χέρια μου και το κάνουν φύλλο και φτερό. Ύστερα με πάνε σηκωτό μέσα στο σπίτι μου, όπου ο έλεγχος συνεχίζεται χωρίς κανένας να δώσει μια εξήγηση ούτε σε μένα, ούτε στην γυναίκα μου.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας οι ίδιοι αστυνομικοί εισβάλλουν στο πατρικό μου σπίτι στο χωριό (είκοσι χιλιόμετρα από την πόλη), όπου διαμένει μόνη της, η ηλικίας 83 χρονών μητέρα μου. Βλέπετε λίγη ώρα πριν ενώ βρισκόταν στο σπίτι μου στην Κοζάνη, μου ζητούσαν επίμονα να τους ακολουθήσω στο χωριό. Αρνήθηκα λέγοντας τους, ότι το σπίτι στο χωριό είναι της μάνας μου. Εκεί αφού μίλησε κάποιος τηλεφωνικά μπροστά μου με κάποιον ανώτερο, μου είπαν χαρακτηριστικά.
«Αφού το σπίτι στο χωριό δεν είναι δικό σου τότε δεν θα πάμε».Πάλι τους πιστέψαμε !!!Αφηνιασμένοι έψαχναν παντού μπας και εντοπίσουν το παραμικρό και «δέσει το πράγμα», σε μια κακοφτιαγμένη αστυνομική ιστορία.
Τα αποτελέσματα της έρευνας ? ΕΥΡΗΜΑΤΑ Τ Ι Π Ο Τ Α.
Το βράδυ της ίδιας μέρας ο γιος μου οδηγείται κάτω από δρακόντεια μέτρα ασφαλείας (!) στην ανακρίτρια όπου παίρνει 48ωρη προθεσμία να απολογηθεί. Την Πέμπτη το μεσημέρι απολογείται στην ανακρίτρια. Η εικόνα των διωκτικών αρχών έξω από τα γραφεία ανακριτή και εισαγγελέα, εικόνα έντονης βαρβαρότητας. Αστυνομικοί έχουν περικυκλώσει τον γιο μου και το δικηγόρο του, ενώ δεκαπέντε και πλέον άνδρες των ΜΑΤ, με πανοπλίες, ασπίδες, δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό ανάμεσα στο γιο μου, στο δικηγόρο του από την μια και σε μένα, τη μάνα του, τον αδελφό του, την κοπέλα του και τη θεία του από την άλλη. Οι ασπίδες των ΜΑΤ είναι καρφωμένες στα πρόσωπα μας.
Στόχος ? Να μη μπορούμε να βλέπουμε έστω από μακριά το παιδί μας.
Ίσως έτσι προστάτευαν τη χώρα, τη δημοκρατία από εξωτερικό κίνδυνο (ασύμμετρη απειλή;).
Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Ούτε το κλάμα, ούτε τα λόγια της μάνας του γιου μου, «Σας παρακαλώ αφήστε με τουλάχιστον να βλέπω το παιδί μου έστω από μακριά», δεν τους συγκίνησε.
Η απόλυτη τάξη στο αποκορύφωμα της !!!!
Ε Λ Ε Ο Σ!
Το κατηγορητήριο ?
Δύο (2) πλημμελήματα και ένα (1) κακούργημα. Μόνη μαρτυρία, η κατάθεση ενός αστυνομικού.
«Μαρτυρίες καρμπόν από ΜΑΤατζήδες », θα γράψει γενικά η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία σε άρθρο της, τρεις μέρες αργότερα στις 18/1/2009. Αναφέρει χαρακτηριστικά.
« Συλλήψεις στο σωρό έκανε η ΕΛ.ΑΣ, ενώ δεκάδες συλληφθέντες παραπέμπονται με μόνο στοιχείο έ ω λ ε ς κ α τ α θ έ σ ε ι ς α σ τ υ ν ο μ ι κ ώ ν. Ωστόσο τις περισσότερες φορές οι κατηγορίες της ΕΛ.ΑΣ καταρρέουν. Οι μαρτυρίες των αστυνομικών αποδεικνύονται δ ι κ α σ τ ι κ ά α ν α ξ ι ό π ι σ τ ε ς ».
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι οι προφυλακίσεις συνεχίζονται και τα παιδιά παραμένουν φυλακισμένα.
Ο γιος μου αρνείται επίμονα τις κατηγορίες. Αρνείται τα πάντα, όπως και την υποτιθέμενη «επʼ αυτοφώρω σύλληψη του ». Απλά γιατί είχε μεταφέρει έναν συνάδελφό του στο σπίτι του στην περιοχή μετά τη δουλειά και δεν έχει καμιά σχέση με το γεγονός.
Παρʼ όλα αυτά όμως κρίνεται προφυλακιστέος.Οι αστυνομικοί της Ασφάλειας με το που ακούν την απόφαση αυτή πανηγυρίζουν μπροστά του, μπροστά μας. Πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Την προφυλάκιση του.Ο γιος μου οδηγείται με συνοπτικές διαδικασίες την ίδια μέρα στις φυλακές της Άμφισσας. Η οδύσσεια του γιου μου συνεχίζεται.
Σε μένα, στην οικογένεια μου, μένει Ο ΤΡΟΜΟΣ, Ο ΘΥΜΟΣ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ, Η ΝΤΡΟΠΗ…
Όχι για τον γιο μου.
Α Ν Τ Ι Θ Ε Τ Α.
* Για τις διωκτικές μας αρχές.
* Για την κοινωνία μας που επιτρέπει να συμβαίνουν όλα αυτά με την απάθεια, την αδράνεια που τα αντιμετωπίζει.
* Για όλους τους γονείς που τα βλέπουμε, που τα παρακολουθούμε, που τα ζούμε και παρʼ όλα αυτά μας δέρνει η «απάθεια του καναπέ».
* Για όλους εμάς, τη γενιά μας, τους «βολεμένους της καθημερινότητας ».
* Για μένα που επέλεξα τα τελευταία χρόνια να παρακολουθώ όλα αυτά και να τα σχολιάζω από μακριά και αφʼ υψηλού.
* Για μένα που από τα δεκαοκτώ μου χρόνια φοιτητής, επέλεξα, εντάχθηκα, αγωνίστηκα, με όλες μου τις δυνάμεις σε έναν πολιτικό χώρο, ο οποίος πρότεινε, ψήφισε και πρώτος εφάρμοσε τον αντιτρομοκρατικό νόμο (τρομονόμο), όχι για τους πραγματικούς τρομοκράτες, αλλά για τους νέους, τους μαθητές, τους φοιτητές, τα παιδιά μας, για όλα τα παιδιά. Που ακόμα και σήμερα, διστάζει πολιτικά να αναγνωρίσει ότι έκανε λάθος.
* Για τα μέσα ενημέρωσης που σε μια σύμπλευση με την κυβερνητική αντίληψη, βλέπουν στην καθημερινότητα μόνο «κουκουλοφόρους», «ταραξίες», «κατεστραμμένες περιουσίες».
* Για την σημερινή πολιτεία που δεν «ακούει», αγανακτεί και αντιδρά παράνομα, βάρβαρα, επειδή υπάρχουν μερικά ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία μας, που δεν συμβιβάζονται, διαμαρτύρονται με όλη αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια.Από την άλλη μεριά, νιώθω περήφανος για τον γιο μου που είναι σήμερα προφυλακισμένος με ένα ψεύτικο, στημένο, φτιαγμένο στα μέτρα των διωκτικών αρχών κατηγορητήριο.Γ Ι Α Τ Ι ?* Γιατί απλά διαμαρτύρεται.
* Γιατί νοιάζεται.
* Γιατί έχει άποψη, την οποία και κοινοποιεί.* Γιατί διεκδικεί την δική του καθημερινότητα.
* Γιατί δεν συμβιβάζεται με τα κακώς κείμενα της κοινωνίας μας.
* Γιατί βιώνει όπως όλοι μας, την οικονομική κρίση σε συνθήκες αστυνομικής, πολιτικής, οικονομικής και θρησκευτικής διαφθοράς και απορρίπτει όπως οι περισσότεροι νέοι τον «εφιάλτη του φρικτού μέλλοντος».
* Γιατί απλά είναι Α ν α ρ χ ι κ ό ς και θέλουν να πλήξουν τον ιδεολογικό και πολιτικό του χώρο.
Ότι δεν πέτυχε η αστυνομία με την ενεργοποίηση του καθεστώτος ομηρίας που βρισκόταν για ένα (1) χρόνο ο γιος μου, μαζί με άλλους δύο φίλους του, μετά το απίστευτο διογκωμένο κατηγορητήριο που έστησαν και τότε οι διωκτικές αρχές, επεδίωξαν και το κατάφεραν τώρα, στέλνοντας τον στην φυλακή. Έτσι εκδικητικά. Γι αυτό και πανηγυρίζουν.
Η χώρα μας μαστίζεται καθημερινά από κάθε είδους σκάνδαλα και είναι όλοι τους σήμερα ελεύθεροι. Άλλοι φορτωμένοι με ένα σωρό σκάνδαλα στην πλάτη τους, αρνούνται ακόμα και να παρουσιαστούν στην δικαιοσύνη για να απολογηθούν, προκαλώντας έτσι την κοινωνία μας. Όμως δεν τους αγγίζει, δεν τους πειράζει κανείς.
Τους προφυλάσσει το ίδιο το σύστημα.
Δυστυχώς η ασφάλεια, οι διωκτικές αρχές, στην προσπάθεια τους να κάνουν τους πολίτες κάθε πόλης να νοιώθουν ασφαλείς, κατασκευάζουν ενόχους, στερώντας σήμερα από μένα, από την γυναίκα μου και από πολλούς άλλους γονείς τα παιδιά μας.

Φ Τ Α Ν Ε Ι Π Ι Α!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΙΟ ΜΑΣ!"

Νικόλαος Νικολάου, Κοζάνη