Όλα αυτά με παρέσυραν σε πολλές σκέψεις για την κοινωνία μας . Θλιβεροί νοσταλγοί του παρελθόντος αυτή τη φορά ήταν ανιστόρητα παιδάκια που επιβεβαίωναν το γεγονός ότι ο φασισμός είναι καθημερινή νοοτροπία και όχι ιδεολογία. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος αναρωτιόμουνα ποιος γεννάει το φίδι , πώς ο άνθρωπος τον 21ο αιώνα δεν έχει καταφέρει να ελευθερώσει το πνεύμα και τη σκέψη του και ποιες είναι οι αιτίες που η αριστερά δεν έχει αυτή τη στιγμή πειστικές απαντήσεις . Μέσα σ’αυτό το παραλήρημα είδα ένα όνειρο .
Ήτανε λέει Πέμπτη και η ΑΔΕΔΥ είχε απεργία για το ΔΝΤ και τέτοια επίκαιρα.. Ήμουνα στην ειρηνική πορεία και όλα κυλούσαν ομαλά. Ηλιοφάνεια και κόσμος με όρεξη για συνθήματα. Κάναμε την κλασική διαδρομή και η παρουσία της αστυνομίας ήταν διακριτική στο τέλος της πορείας να μας πηγαίνει καροτσάκι. Φτάσαμε στην Αγίου Δημητρίου και το πρώην υπουργείο δεν ήταν εκεί . Αγανακτισμένοι αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε στη Βενιζέλου στο δημαρχείο γιατί το είχαμε δει καθώς ανεβαίναμε .Με την ευκαιρία θα κάναμε και μια παράσταση διαμαρτυρίας για την ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων που επιφέρει ο Καλλικράτης .Φτάνοντας εκεί οι πρώτοι διαδηλωτές που πλησίασαν στο κτίριο έκπληκτοι έβλεπαν τις γλάστρες του δημαρχείου να μεταμορφώνονται σε αγριεμένους ματατζήδες οι οποίοι άρχισαν να ψεκάζουν χημικά με μανία τους ανθρώπους. ‘Εκδίκηση’ , κραυγάζανε για τα φυτοφάρμακα που τους έπνιγαν τόσα χρόνια .
Ένα τμήμα της πορείας ανέβηκε στη Βενιζέλου και ένα υποχώρησε στην Εγνατία και στην Κλεισούρας. Ανασυγκροτηθήκαμε και ξαναφτάσαμε στην αποπνικτική ατμόσφαιρα ζητώντας να μας αφήσουν να περάσουμε να ενωθούμε με το υπόλοιπο κομμάτι που το είχε αποκλείσει μια νέα διμοιρία πάνω από τη Φιλίππου. Προσωπικά εμένα ο επικεφαλής της διμοιρίας μου έλεγε να αφήσω τους θεατρινισμούς (είχα τα χεριά ψηλά και προσπαθούσα να περάσω ενώ αυτοί με έσπρωχναν),να πάρω lexotanil να ηρεμήσω(ήταν ατάκα του γιατί το έλεγε σε όλους μετά) και να φύγω για να μη βρω το μπελά μου γιατί έχει εντολές για συλλήψεις. Μετά από μια ιστορία 20 λεπτών περίπου αποφασίζουν να μας διαλύσουν. ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ ακολουθούν φυσουνιές στα πρόσωπα, δακρυγόνα, γκλοπιες, κλωτσιές ,μπουνιές και με ένα εντυπωσιακό χτύπημα με την γωνία της ασπίδας ένας ματατζης με ξαπλώνει με νοκ άουτ. Μου έσπασαν τα γυαλιά μου ,δεν έβλεπα, δεν ανέπνεα ,τα αίματα μου λέρωσαν τα ρούχα ,δεν ένοιωθα ένα μηχανάκι που έπεσε πάνω μου και με μάζεψαν ένας σύντροφος με μια συντρόφισσα. Μπήκα σε ένα μαγαζί με εκκλησιαστικα,μου έδωσαν οινόπνευμα και πάγο και ξαναβγηκα να βρω τα γυαλιά μου. Στη Βενιζέλου. ήταν το ασθενοφόρο με μία γυναίκα τραυματισμένη και μπήκα κι εγώ μέσα να μας πάνε στο νοσοκομειο.Μας συνόδευε και ένας συντροφος.Στο ασθενοφόρο η κυρία είχε κρίση πανικού, δεν ανεπνεε καθόλου και ούρλιαζε να την αφήσουν να πάει στο σπίτι γιατί εκεί είχε κάποια φάρμακα που έπαιρνε καθώς και το παιδί της. Της έδωσαν οξυγόνο για να την ηρεμησουν.Μας πήγαιναν στο Παπαγεωργίου και επειδή μάθαμε ότι εφημέρευε το Γεννηματας ζητήσαμε να μας μεταφέρουν εκει,Αρνηθηκαν και αποφασίσαμε να κατεβούμε για να πάμε με ταξί στο κοντινό νοσοκομειο.Απο κει και πέρα δεν ξέρω τι έγινε με τη γυναίκα.
Εμείς φτασαμε,και στο χειρουργείο συνάντησα ένα σύντροφο δικηγόρο είχε σοβαρό χτύπημα στον ώμο. Μας ξέντυσαν γιατί τα ρούχα μας ήταν γεμάτα δακρυγόνα. Βουρκωμένοι οι γιατροί μας περιποιούνταν και καταχωρούσαν το περήφανο ‘ανασφάλιστος’ που άκουσαν . Πήγαμε για ακτίνες και συναντήσαμε ακόμα δυο παιδια,το ένα με χτύπημα στο κεφάλι (με κάθε επιφύλαξη )και ένα παιδί που δεν κουνούσε δαχτυλο,οποτε σίγουρα είχε σπάσιμο είτε στο καρπό είτε κάπου αλλου.Ενας άλλος σύντροφος(κι αυτός δικηγόρος) δέχθηκε χτύπημα στο κεφάλι αλλά τελικά δεν ήταν σοβαρό . Και σίγουρα άλλος ένας σύντροφος ήταν εκεί αλλά επειδή είχε χτυπήσει στη μέση ήταν σε άλλη πτέρυγα . Έβγαλα ακτίνες στο κρανίο προφίλ και ανφάς σαν κρατούμενος, και συζητούσαμε με το λαβωμένο δικηγόρο πως θα κινηθούμε νομικά , τίποτα δεν άλλαξε από τη χούντα και τέτοια .Οι ακτίνες θώρακος έδειξαν ανύπαρκτο κάταγμα στη δεξιά κλείδα (αλήθεια λέω). Τρομοκρατήθηκα μη με κρατήσουν χωρίς λόγο και δραπέτευσα .Αγνοώ εάν επισκεφτήκαν κι άλλοι το νοσοκομείο ή αν πήγε κάποιος στο Παπαγεωργίου.
Ιδρωμένος πετάχτηκα από το κρεβάτι . Το κεφάλι μου πονούσε , το μέτωπο μου ήταν πρησμένο ,το φρύδι μου σκισμένο , τα γυαλιά μου δεν υπήρχαν και ούρλιαξα:
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΕ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ
Βρε δε πα να μας χτυπάν … Ραντεβού στο δρόμο παιδιά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου