Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στον πρώτο αγώνα της Προοδευτικής Τούμπας στο γήπεδο του Aγ.Παύλου. Ήταν ένας αγώνας όπου όλα κυλούσαν φυσιολογικά μέχρι το 87’. Η δύο ομάδες έπαιζαν όμορφο ποδόσφαιρο, ο αγώνας είχε μέχρι εκείνο το λεπτό ένταση και πάθος, ενώ στην κερκίδα είχε στηθεί από νωρίς ένα απίστευτο πάρτυ παρόλο που ο κόσμος δεν ξεπερνούσε τα 200 άτομα, αριθμός μικρός για τα δεδομένα και την εμβέλεια της ομαδάρας μας.
Ήταν λοιπόν το 87’ λεπτό όταν αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Ο παίχτης της Δόξας Aγ.Φανουρίου με το νούμερο 2 στην πλάτη αποφάσισε να γίνει το πρόσωπο του αγώνα. Αφού είδε ότι είναι ανίκανος να το κάνει με το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, ορμώμενος (?) από τις πολιτικές του πεποιθήσεις ήρθε μπροστά στον κόσμο της Προοδευτικής και χαιρέτησε ναζιστικά επανειλημμένως. Όπως ήταν λογικό ο κόσμος αντέδρασε. Πολλών ειδών αντικείμενα άρχιζαν να εκσφενδονίζονται εντός του αγωνιστικού χώρου με ξεκάθαρο στόχο το νούμερο 2. Προφανώς και η αντίδραση δεν ήταν η πλέον κατάλληλη, καθώς με αυτό τον τρόπο μπορούσε να χτυπήσει και κάποιος άλλος παίχτης ή διαιτητής. Η ενδεδειγμένη και πιο αξιοπρεπής απάντηση θα ήταν να τον πλησιάσει και να του πει 2 λόγια (…) κάποιος συμπαίχτης του, κάποιος παίχτης της Προοδευτικής, κάποιος οπαδός ή φίλαθλος από την κερκίδα, ο επόπτης γραμμών ή εντέλει ο ρέφερι ο ίδιος. Λυπούμαστε πραγματικά για το γεγονός ότι πετάχτηκαν αντικείμενα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και δεν έγινε το αυτονόητο(…). Αυτό όμως απέχει από το να καταδικάσουμε αυτούς που ‘θόλωσαν’ και αντέδρασαν στην πρόκληση, έστω με λανθασμένο τρόπο.
Είναι φυσιολογικό και δεν πρόκειται κανείς να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή που λαμβάνει χώρα το περιστατικό αν το νούμερο 2 είναι απλά βλάκας, συνειδητοποιημένος ακροδεξιός ή αν έχει ψυχολογικά προβλήματα. Το γεγονός και μόνο ότι αντιδράει στο αντιμπατσικό-αντιφασιστικό κλίμα της κερκίδας αναπαράγοντας φασιστικές αντιλήψεις είναι αρκετό για να δεχτεί την οργή και το μένος κάθε λογικού ανθρώπου που θέλει να ξεμπερδεύει με φαντάσματα του παρελθόντος. Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι εάν νομίζουν κάποιοι ότι “βρήκαν το κουμπί μας” και επαναλάβουν παρόμοιες χειρονομίες, τους προκαλούμε να δοκιμάσουν την τύχη τους. Γιατί ούτε η αφαίρεση βαθμών, ούτε η τιμωρία ποδοσφαιριστών, ούτε ακόμη και η χειρότερη τιμωρία που κάνει τα προηγούμενα να μοιάζουν πταίσματα, δε μπορεί να μας αποτρέψει από το να επιτεθούμε σε κάθε μορφή ρατσισμού-φασισμού και να απαντήσουμε στις προκλήσεις. Εδώ βέβαια αξίζει να αναρωτηθούμε αν την χειρονομία αυτή θα την έκανε στην περίπτωση που τον έβλεπαν παίχτες δίπλα του, ή αν ήταν η κερκίδα στα 2 μέτρα από τον αγωνιστικό χώρο. Ρητορικό το ερώτημα.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια καθώς και η απάντηση που θα λάβει το νούμερο 2 είναι κάτι που αφορά σκεπτόμενα πολιτικά υποκείμενα είτε αυτά είναι φίλαθλοι, οπαδοί, συμπαίχτες, προπονητές ή οτιδήποτε άλλο και θα προτιμούσαμε να μην επεκταθούμε. Αυτό όμως που θα μας ευχαριστούσε περισσότερο είναι να απομονωθεί από την ομάδα του, το ποδόσφαιρο γενικότερα και από κάθε άλλη πτυχή της κοινωνίας μπας και βάλει το μυαλό του να λειτουργήσει και αναθεωρήσει τις αηδίες που πιστεύει (?) και αναπαράγει. Αυτό δε θέλουμε να γίνει από θεσμικούς παράγοντες (επο, επσμ ή αλλά λαμόγια), αν και η fifa ακόμη έχει δώσει απαντήσεις σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και ιδεολογίες, αλλά από τον ίδιο τον κύκλο του.
Κλείνοντας να δηλώσουμε το αυτονόητο (όσο αυτονόητο μπορεί να είναι αυτό στον ελλαδικό χώρο) ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με οπαδούς, φίλους και ποδοσφαιριστές άλλων ομάδων. Ο εχθρός είναι αλλού, όχι στην διπλανή κερκίδα. Το αποδείξαμε με τον καλύτερο τρόπο στα 87 λεπτά που παίχτηκε μπάλα καθώς δεν ασχοληθήκαμε με αντίπαλους παίχτες ή διαιτητές και θα συνεχίσουμε να το αποδεικνύουμε και στη συνέχεια. Τραγουδώντας για την Προο ενάντια στο ρατσισμό.
ΥΓ: Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους Χαμαιλέοντες και στους υπόλοιπους φίλους της ‘Πράσινης Θύελλας ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ’ που βρεθήκαμε ακόμη μια φορά μαζί. Εις το επαινηδείν, στα “τσιμέντα” και φυσικά στο δρόμο …
Παίχτες και Φίλοι της Προοδευτικής Τούμπας ενάντια στο φασισμό και τη βλακεία.
Ήταν λοιπόν το 87’ λεπτό όταν αποδείχτηκε για ακόμη μία φορά ότι η βλακεία είναι ανίκητη. Ο παίχτης της Δόξας Aγ.Φανουρίου με το νούμερο 2 στην πλάτη αποφάσισε να γίνει το πρόσωπο του αγώνα. Αφού είδε ότι είναι ανίκανος να το κάνει με το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, ορμώμενος (?) από τις πολιτικές του πεποιθήσεις ήρθε μπροστά στον κόσμο της Προοδευτικής και χαιρέτησε ναζιστικά επανειλημμένως. Όπως ήταν λογικό ο κόσμος αντέδρασε. Πολλών ειδών αντικείμενα άρχιζαν να εκσφενδονίζονται εντός του αγωνιστικού χώρου με ξεκάθαρο στόχο το νούμερο 2. Προφανώς και η αντίδραση δεν ήταν η πλέον κατάλληλη, καθώς με αυτό τον τρόπο μπορούσε να χτυπήσει και κάποιος άλλος παίχτης ή διαιτητής. Η ενδεδειγμένη και πιο αξιοπρεπής απάντηση θα ήταν να τον πλησιάσει και να του πει 2 λόγια (…) κάποιος συμπαίχτης του, κάποιος παίχτης της Προοδευτικής, κάποιος οπαδός ή φίλαθλος από την κερκίδα, ο επόπτης γραμμών ή εντέλει ο ρέφερι ο ίδιος. Λυπούμαστε πραγματικά για το γεγονός ότι πετάχτηκαν αντικείμενα μέσα στον αγωνιστικό χώρο και δεν έγινε το αυτονόητο(…). Αυτό όμως απέχει από το να καταδικάσουμε αυτούς που ‘θόλωσαν’ και αντέδρασαν στην πρόκληση, έστω με λανθασμένο τρόπο.
Είναι φυσιολογικό και δεν πρόκειται κανείς να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή που λαμβάνει χώρα το περιστατικό αν το νούμερο 2 είναι απλά βλάκας, συνειδητοποιημένος ακροδεξιός ή αν έχει ψυχολογικά προβλήματα. Το γεγονός και μόνο ότι αντιδράει στο αντιμπατσικό-αντιφασιστικό κλίμα της κερκίδας αναπαράγοντας φασιστικές αντιλήψεις είναι αρκετό για να δεχτεί την οργή και το μένος κάθε λογικού ανθρώπου που θέλει να ξεμπερδεύει με φαντάσματα του παρελθόντος. Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι εάν νομίζουν κάποιοι ότι “βρήκαν το κουμπί μας” και επαναλάβουν παρόμοιες χειρονομίες, τους προκαλούμε να δοκιμάσουν την τύχη τους. Γιατί ούτε η αφαίρεση βαθμών, ούτε η τιμωρία ποδοσφαιριστών, ούτε ακόμη και η χειρότερη τιμωρία που κάνει τα προηγούμενα να μοιάζουν πταίσματα, δε μπορεί να μας αποτρέψει από το να επιτεθούμε σε κάθε μορφή ρατσισμού-φασισμού και να απαντήσουμε στις προκλήσεις. Εδώ βέβαια αξίζει να αναρωτηθούμε αν την χειρονομία αυτή θα την έκανε στην περίπτωση που τον έβλεπαν παίχτες δίπλα του, ή αν ήταν η κερκίδα στα 2 μέτρα από τον αγωνιστικό χώρο. Ρητορικό το ερώτημα.
Το τι θα συμβεί στη συνέχεια καθώς και η απάντηση που θα λάβει το νούμερο 2 είναι κάτι που αφορά σκεπτόμενα πολιτικά υποκείμενα είτε αυτά είναι φίλαθλοι, οπαδοί, συμπαίχτες, προπονητές ή οτιδήποτε άλλο και θα προτιμούσαμε να μην επεκταθούμε. Αυτό όμως που θα μας ευχαριστούσε περισσότερο είναι να απομονωθεί από την ομάδα του, το ποδόσφαιρο γενικότερα και από κάθε άλλη πτυχή της κοινωνίας μπας και βάλει το μυαλό του να λειτουργήσει και αναθεωρήσει τις αηδίες που πιστεύει (?) και αναπαράγει. Αυτό δε θέλουμε να γίνει από θεσμικούς παράγοντες (επο, επσμ ή αλλά λαμόγια), αν και η fifa ακόμη έχει δώσει απαντήσεις σε τέτοιου είδους συμπεριφορές και ιδεολογίες, αλλά από τον ίδιο τον κύκλο του.
Κλείνοντας να δηλώσουμε το αυτονόητο (όσο αυτονόητο μπορεί να είναι αυτό στον ελλαδικό χώρο) ότι δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με οπαδούς, φίλους και ποδοσφαιριστές άλλων ομάδων. Ο εχθρός είναι αλλού, όχι στην διπλανή κερκίδα. Το αποδείξαμε με τον καλύτερο τρόπο στα 87 λεπτά που παίχτηκε μπάλα καθώς δεν ασχοληθήκαμε με αντίπαλους παίχτες ή διαιτητές και θα συνεχίσουμε να το αποδεικνύουμε και στη συνέχεια. Τραγουδώντας για την Προο ενάντια στο ρατσισμό.
ΥΓ: Στέλνουμε τους χαιρετισμούς μας στους Χαμαιλέοντες και στους υπόλοιπους φίλους της ‘Πράσινης Θύελλας ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ’ που βρεθήκαμε ακόμη μια φορά μαζί. Εις το επαινηδείν, στα “τσιμέντα” και φυσικά στο δρόμο …
Παίχτες και Φίλοι της Προοδευτικής Τούμπας ενάντια στο φασισμό και τη βλακεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου